Je slaat om 11 uur ‘s avonds met een zucht de laptop dicht, je voelt een lichte hoofdpijn opkomen. De presentatie voor morgen is af en lijkt perfect, hier valt in principe geen speld meer tussen te krijgen. Tegelijkertijd weet je nu al dat de mannen toch weer met commentaar gaan komen, je hebt het gevoel dat je al met 2-0 achter staat voordat je begint. De volgende dag, als je je plannen presenteert, blijkt je vrees volkomen terecht. Al je mannelijke collega's staan meteen over jouw plannen 'heen te plassen' en je voelt je van binnen weer eens heel klein.

Jij loopt de vergaderruimte in, bijna  al je mannelijke collega’s zitten er al, na jou volgt de laatste. Zodra jij binnenkomt verstomt het gelach, op jouw vraag waar het over ging krijg je het antwoord: 'Deze grap kunnen we niet herhalen'. Je lacht schaapachtig, gaat zitten, van binnen voel je je boos (“Jemig, weer zo'n flauwe mannen grap natuurlijk”) en verdrietig. Je realiseert je weer eens dat hoe hard jij ook werkt en hoe goed jij ook je best doet, je zult in the end nooit one of the guys worden. ​​

Op maandagmorgen loop je met kramp in je benen het kantoor binnen. Gisteren heb je 10 kilometer hardgelopen. Niet omdat je nou zo van hardlopen houdt, maar je wilt laten zien dat jij ook prestaties neerzet, net als de mannen die straks binnen komen en in geuren en kleuren hun sportprestaties gaan delen. Eigenlijk word je gek van jezelf, en je vindt het niet eens leuk. Maar presteren is nou eenmaal de cultuur in jullie MT. Als enige vrouw tussen de mannen grijp je alle mogelijkheden aan om te laten zien dat je een volwaardig lid van het team bent. Zelfs als dat ten koste gaat van je vrije weekend en spierpijn oplevert​

Je staat voor de kledingkast, je hebt vandaag een belangrijke dag, je kijkt welke powerkleding je vandaag weer kan helpen om te zorgen dat jij je boodschap kracht bij kan zetten om jouw plannen over de bühne te krijgen. Het rode colbert dat je aantrekt gaat jou zeker helpen als ook de rode lippenstift die je op je lippen aanbrengt. Je bekijkt jezelf nog even in de spiegel voor je de deur uit loopt, en hoewel je er goed uitziet, voel je ook een afkeer dat je dit aan het doen bent. Je bent het zó zat dat jij als vrouw steeds extra kracht geeft door kleding en make up om maar te voelen dat je stevig staat tussen de mannen.​

Gedesillusioneerd verlaat je het kantoor van je manager, je hebt net jouw target- en functioneringsgesprek gehad. Je blijft lachen maar van binnen kook je. Hoe is het mogelijk? Je werkt kei en keihard, je doet er alles aan om voor vol aangezien te worden. Op de inhoud krijg je een perfecte beoordeling. Maar je krijgt als ontwikkelpunt “minder emotioneel reageren”. Je wist niet wat je hoorde. Hoe durft hij? Emotioneel? Jij bent de enige binnen het MT die de vinger op de zere plek durft te leggen, die zaken aan durft te kaarten die er op menselijk vlak fout gaan. Jij bent zo boos en je twijfelt of jij hier überhaupt nog wel wilt werken.